Δε σε χορταίνει το σκοτάδι, μα πως είναι δυνατόν, με χάδια να χωρτάσεις; Σου ψηλαφίζει την καρδιά, τα δάκτυλα του κρύα, και πίσω του έναν Αδη απέραντο και νέκρα μόνο αφήνει. Ύπουλο σκοτάδι, του νου μας κυβερνήτη, σε εντόπισα στο ψέμα, και σε έκρινα αλήτη. Μανία βλέπω στα μάτια σου, και μίσος στην καρδιά σου, το φως πάλι στο στόχαστρο, έβαλες για να σβήσεις. Τους φωτοφόρους κυνηγάς, και την ελπίδα διώχνεις το δέλεαρ σου πάνγλυκο στα δύχτια σου το εμπλέκεις, χαρές και άλλες λιχουδιές, ψεύτικες ετοιμάζεις Στο πόθο μας βάζεις φωτιά, για να σε αποδεχτούμε, μα κοίτα που σε εντόπισα μέσα στα σωθικά μου. Λες και δεν ήξερα εγώ,...μα πώς σε καταδίωκα και τώρα σε αγγαλιάζω; μήπως ο νους μου σάλεψε και σε είδε ως αγάπη...; Απάτη είσαι και το ξέρω, για κοίτα τις πληγές μου, το φως ποτέ σε γέννησε, μπροστά σε αυτό λυγίζεις, σταμάτα να υποκρίνεσαι με τα δικά σου φώτα... Αυτά που σιγοσβήνουνε στην πάροδο του χρόνου. Το Φώς,... ναι, που βασιλεύει αένεα, αυτό να σβήσουν θέλουν Έστω κ...