Στο «Λεξικὸν τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης» τὸ ὁποῖον συνεγράφη τὸ 1835, παρατηροῦμε μία προσπάθεια ἑρμηνείας τῆς γνωστῆς φράσης τοῦ κωμικοῦ Κρατίνου, ἀπὸ τὸν 5ο αἰῶνα π.Χ, «Ὁ δ' ἠλίθιος ὥσπερ πρόβατον βῆ βῆ λέγων βαδίζει», ἡ ὁποία χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα, ὑποστηρίζοντας τὴν ἐρασμιακὴ προφορὰ, κατὰ τὴν ὁποία τὸ «βῆ βῆ» θα ἔπρεπε νά διαβάζεται «μπεε μπεε». Ἃς δούμε λοιπὸν τί γράφει: Βῆ ἤ βὴ, μίμησις τῆς φωνῆς τῶν προβάτων, παρ' Εὐστάθ. σελ. 768 καὶ 1721.(ἐκδ. Ῥώμ.). Ἰστέον δὲ, ὅτι μάλιστα τὸ Βὴ φωνῆς προβάτων ἐστί σημαντικόν · και φέρεται παρά τῷ Αἰλίῳ Διονυσίῳ καὶ χρήσις Κρατίνου τοιαύτη. «Ὁ δ'ἡλίθιος, ὥσπερ πρόβατον, βή βή λέγων βαδίζει» • καὶ εἰκός καὶ τὴν βληχήν ἐκ τοῦ τοιούτου Βή παρῆχθαι κατά πλεονασμόν τοῦ λ, ἴνα ᾖ βληχή ὁ τοῦ βὴ ἤχος. Ἀλλ' ἐνταῦθα ζητείται, διατί οἱ παλαιοί, ὡς ἀναφέρει καὶ ὁ Εὐστάθιος «οἱ δ' αὐτοί(οἱ παλαιοί) φασίν ὁμοίως μιμητικῶς καὶ τὸ βὴ, οὐ μήν βαί, λέγουσιν» ἐν ᾦ τὰ πρόβατα βαί, βαί, ἐκφωνοῦσιν; Ἐγώ εἰς τοῦτο ἀποκρίνομαι, ὅτι ὁ Κρατῖ...